Duvak Lekesi

Taşır yangınını abanmış karanlıklara
Ahlara beleli sözcüklerle
Bir başka acıtır yazgısının alazı
Zamanın mor dolamalı sancısı sardığında

Yaşanacaklar istiflenirken üst üste
Yazgıya baş kaldırır sessiz çığlıklarla
Bozkırlarda bir nokta kadar küçük
Yoksun, çaresiz,
Yarınları çalınmış...

Gülün tomurcuğundan sıyrılışı
Kelebeğin kozasından ayrılışı gibi
Can kavruk türküler yanık göğsünde

Bir tutam gülüş kınalı avuçlarında
Sımsıkı kapalı onmaz yaralarıyla
Geçmişli anların serabı iç çekişleri
Kırılma noktasında düşündeki mevsimler

Umudunun yıkılmış köprülerinde
Duru bakışlarından damlar kan
Boranlara gebe yüreği çırpınırken
Dili lal..

Ezik gülüşünü asmışlar gözlerinin irisine
Geleceğini sağmışlar ığlım ığlım

Çırılçıplak kim soymuş kim uyandırmış
Kim ç/almış düşlerini
Çalınırken çocukluğundan hayalleri
Boşluğu sıkılmış kurşun gibi
Suskunluğun bıçak sırtı mevsimlerinde
Apansız ve hoyratça kim yutmuş baharını
Sevmeyi bilemeden...

Alıcı kuşların kanatlarında
Kendini düşünür bir de kendi düşlerini
Aşılmaz dağları aşacak yüreği varken
Reva mı koynuna dolanan yazgı..

Yitik umutlarına
Muson yağmurlarıyla sis çöker
Solgun renklere sarılır kadınca....


//töre, berdel adında çocuk kalbinde tutsak,
Avuçlarında umutlarını ısıtır, yudumlar//