Duvarlar Ördün

İçli nefesler çektim önce,
Us'umda yüzün,
Dudaklarımda adın,
Gecenin zifiriydi saçların,
D o k u n a m a d ı m.

Bana gelişlerin hep kısır,
Aralamıyor yüreğin perdelerini,
Beni geceye teslim etmektesin,
E t m e.

En temiz yanımdın oysa,
Sana dair,
Geleceğe dair düşler büyütürdüm koynumda,
Duvarlar ördün adımlarıma,
Bana gelişlerin hep eksikti.
Uçurumdu dudakların,
Ve saçların parmaklıklar örüyordu,
Ben her adımımda düşüyordum nefesinden.

Ben isterdim ki,
En sevdiğin şehrin yağmurları olup,
Kirpiklerinden süzülüp dudaklarına,
Ordan yüreğine inip,
Öylece kala kalayım.
Umutlarım hep yetim kaldı sende,
Ve ben öksüzdüm kadınlığımla.
Suretine giydirilecek yığınla cümlem vardı,
İçinde soru işaretleri olmayan,
Kurduğum düşleri sorgulatmayan,
Bende ki sen gibi yalındı her harf,
D i y e m e d i m.

Hep duvarlar ördün,
Sebebini bile bilmediğim,
Bilsem de gülümseyemediğim,
Ya da ağlayamadığım.
Her neyse işte,
Duvarlarının içinde kadının,
Senden,
Bizden,
Benden bile yoksun.

H o ş ç a / k a l...