Duy Beni Anne

Küçücüktüm daha...
Senden ayrılamazdım anne!
Bedenim hazırdı belki ama
Kalbim hazır değildi sensiz kalmaya...
Düşünmek bile istemezken sana kendimi anlatamamanın korkunçluğunu
Yaşayarak öğrendim ben anne!
Korkularımla boğuştum sensiz gecelerde.
Anne! Diyerek bölündü uykularım çoğu kez...
Meğer ne kötüymüş sensizlik anne.
Ne kötüymüş sensiz geçen günler, saatler, dakikalar...
Sensiz aldığım her nefes, boğazımda düğümleniyor anne...
Ben sana hayatımda hiç 'Anne' diyemedim,
Gerçi desem bile sen hiç duymadın anne...
Sen sessizlikle yaşarken ben sessiz çığlıklar attım,
Sessiz fırtınalar kopardım içimde anne!
Senin kadar ben de duyamıyorum,
Senin kadar ben de konuşamıyorum anne...
Ben kendimi senin uzvun sanarken
Meğer sen; benim her şeyimmişsin anne...
Ben sensiz bir hiçim anne, sana kendimi anlatamadan bir hiçim...
Gel anne, gel de çıkar bu küçük kızını sensizlikten
Yeniden öğret her şeyi...
İzin ver anlatayım sana içimdekileri...
Yeniden yaşat bana seni!
Sana kendimi anlatabilmeyi öğret bana anne...
Duy beni! Nolur duy beni anne...