Duymuyorum

duymuyorum etrafımı,
kapının önünden geçen insanlar,
boş hayatlar seyrindeyim.
kalem ellerimde yine;
yazmaya meğilli bir şekilde
parmaklarımın arasında
yüzüne bakmamı bekliyor...
ben yaşıyorum uzaktan nefesini
yaşamı her içine çekişinde
iç çekiyor umutlarım, hasretinle.
duymuyorum insanları.
sesine odaklanmış duyumsarlığım,
her heceni takipteyken
ölüm gibi tetikteyken.
bir gayret döndüm yüzüne
ecele çarpar gibi çarptı içime
yaşlanmış gözlerin, şaşkınlık içinde.
"ne oldu..." dedim
kalbime batmış sessizliğimi parçalayarak
"gülüyordum" dedin...
önüme döndüm
duymuyordum hiçbir şeyi;
kapının önünde geçen insanlar
içimde göz yaşlarım
"ağlıyordum..."