Ebruli Akışın

Ebruli akışın sığıntı duygularımı örselerken naz
Bulutun bıraktığı nemli çisenti
Sitemkâr bakışlar
Hayat akışı
Düşlerin yıkandığı morlar alemi

Severken duygularına üflediğim giz
Gecenin siyahına takılan düğüm
Beklenen bir nida
Sevgi sözcüğünün kırılan
Sevda sız kalemi

Estirirken rüzgârlar mevsim kış
Ruhlarda bahardan kalan kalıntı iz
Anılar gibi mavi
Yüreği nazik
Vakit erişince bağ toplanır
Atar yüreğindeki elemi

Bacalar dumanlı görünse de tutuşmaz buz
İçinden hislenir umudu sevda
Küllenir altında kor olsada
Karlı dağlara sözlenir
Suskun melek
Çekilir kabuğuna keser selâmı

Dünya fanidir demişti şair bir buklesinde
Aklanır tellerinde küser aynalar
Meltem essede rüzgâr şafak
Elif kaşlarını çatar
Kesilir dilinden dünya kelâmı

Öpülmeyen dudaklar dilleri niyazda tatlı öz
Serzenişleriyle ünlenir
Yürek yaksa da
Tarihsiz mevsimlere sözlenir
Umuda şarkılar söyler
İçinde barındırmaz zerrece yalanı.




2010.Aralık.30