Egonun Sofrasında Aşk

.

Kendine çok (kör) güvenin
Birde basmakalıp sözlerin vardı
Doğruyu sadece sen bilirdin

Kapıyı çarparkenki sözlerin:
'Haydan gelen huya gider'
'Yine yalnız kalacaksın'

Aslında ağzından çıkanı bilmiyordun

Hay; hayat veren
Hu; yaratan, demek
Hak yolunda yalnızlık olmaz
Kendi yalnızlığına gidiyordun

Bu kadar da değildi bilmediklerin

Şu sevdiğin misket havası var ya
Oynarken yüzüme bakıp
'Sende Ankaralı mısın?' dediğin

Oda oyun havası değil, veryansın
Gerçi anlatsam da anlamazsın
Çünkü senin için sadece sen varsın...

Sözlerini hatırla...
'Ben giderken ardımdaki yıkılır'
'Ardımda ölürcesine seven kalır'
'Demek ki uğruna ölünesi kadınım'

Ayrılmanın gerçek nedeni bu işte
Sevgiden bir şehir kur
Yerle bir edip yık
Enkaz ne kadar büyükse
Kendini de o kadar büyük san
Yani doyumsuz egonu besle

Gölgen yıktığın şehirde büyürken
Sen gölgene bakıp büyüdüm dedin
Aslında güneş batıyordu sadece
Bir kez güneşe dönsen fark ederdin

Egonu ayrılıklarla beslerken
Eşini yiyen örümcekten farksızdın
Bense zehrini anlamadım sözlerinden

Gerçi alın alfabesini örümcekler
Hz. Süleyman'a bile öğretmediler
Ben nasıl anlayacaktım ki dilinden...

Bir gazete de okudum
Bir adaya dini götüren misyonerleri
Adadaki yerliler diri diri yemiş
Gördün mü bak insanlık ölmemiş
Sadece dengesiz besleniyor
Senin aşkla beslendiğin gibi...

Artık bende dengesiz hatırlıyorum seni
Karakterin gibi...

Gazete haberi alıntıdır;
(Bkz: Ekmek, şarap sen ve ben. Sayfa: Ne ilk, ne de son)