Elâ

Yalnızlığın dudaklarını öptüğümde uyandı hüsran
Tanrı şahit kirpiklerim bile değmedi yüzüne
Bütün dualar yolundan şaşıp oturuyordu başucuma.
Ben
Yalnızlığın yitik ayak sesi
Sen
Üşüşen martıların çığlığı
Uyan!

Açlığını doyururken tenimde
Kaç piç sevda dolandı eteklerimin ucunda bilmedin.

...


Bir kadının gözünden...

Hangi adamın gölgesine sığınsam
Kıskıvrak bedenime çökerdi gece
Avuçlarımda uyurdun
Kadınlığım en arsız soytarımdı
Kanatırdı dudağımı
Sen uykuya doyardın
Ben uzaklığına.

Şimdi beni hiçbir şubat sabahı karşılamaz bilirim
Ve martılarda uyanmaz şehrinin eteklerinde
Ki martılar ne zaman vurulsa
İçimde yüzlerce savaş olurdu
Galibi sen olan
Senden de öte içime dert olan.

Bütün kelimelerin alt üst olduğu bir gecenin sancısıdır gün
Yıkık dökük cümleler doğurmuştur gece
İzbe bir sokağın unutulan sahnesi
Kaldırımlarda sureti yoksun adamlar
Yağan bir yağmur
Islanan bir kadın
Ve
Gözyaşlarını avucuna saklayan bir çocuk.

Dudaklarımdan dökülen yokluk
Şimdi örsele günü.
Nasıl olsa doğan güneş yine batacak şakaklarımda
Ben yine kendime dönüp
Acı bir gülümseme bırakacağım başucuna.


Bir adamın özünden...

Ilık bir eylül gecesinde us'um
Yırtıyorum göğü
Avuçlarımda haylaz ve aç kahkahalar
Biliyorum
Gözlerin bolca elâ getirecek bu mevsim
Ve elâ en sevdiğim mevsimin adı.

Ah kadın!
Hani saklı bir gecenin aç çığlıklarıydın sen
Hangi şehre ağladın da yağmadı gökyüzü
Ve
Hangi şehre bağışladın da almadı çocuklarını?
Olsun
Sen yinede göz değmemiş masallar anlat bana
Uzaklığım kadar yakınındayım
Bir o kadar da açım sana!

Biliyorum ılık bir elâ geçecek bu mevsim
Bense eteklerinde zil çalan yokluğunun sesi
Kemanından düşen aç bir nota olacağım yanına
Beni sakla!