Elçi

Sen,

Güzel kokulu nefes,
Müjdeci gülümseyiş
İsli perdemden süzülüp,
Kanımla öpüşen yakıcı serinlik.
İçimi ısıtan kara kış neşesi
Birkaç beylik küfrü aklımdan kazıyıp
Ruhumun kırık aynasına saklanmış yüzümü
Doğan güneşe savuran
Hayat görmemiş, toprağımın bekçisi.




Sen,

Adaleti sakat yeryüzünün, körelmiş gözüne ışık,
Tarlasında bacakları yırtılıp, çocukluğu kurşuna dizilen kızın
Kadınlığa giden yoluna ekilmiş tohuma sabır.
Çekik gözlü bebeklerin hıçkırık nöbetinde
Yere düşürdüğü yetimliğe
Tatlı tebessüm.




Sen,

Yüreği, paslı koğuşlara fırlatılmış
İdamını bekleyen yaslı ozanın,
Hüzünleri başucunda volta atarken
Kırık kaleminden dökülen ceset kokulu şiirin başı dik imgesi.
Ve
Aç bırakılmış özgürlüğe kanat çırpan kırlangıcın
Ayağında taşıdığı uğursuz yaranın,
Okyanusun mimiklerine dökülürken
Çıkardığı sesin,
Coşkulu çıldırışı.




Sen çocuk sen!

Mabedimde yanan ateşi boğan cellâdın,
Irzına geçilesi çiğ süt emmiş sözlerine
Kınında keskin cesaret.
Menopozlu zamanların sancısı kasıklarıma savurup kırbacını
İliğimden gençlik sağarken
Günlerin eteği altında becerilen düşümün,
Onarılmaz sivri kemiği.



-Biliyordum-
Tanrı'nın avuçlarından düşerken
Göğün yedi rengi kanatlarını kesti
Düştün...
Elinde habercisi olduğun ölümden
Ağız dolusu cinayet emri.
Bak, yabani otların koynuna çekilirken benliğim
Çöl sarhoşu dudaklarım,
Gri gözlerine hayat bıraktı.



Sen ki,
Ardımda bırakılan dil sürülmemiş surenin
Öksüz yüzü.
Yemin olsun çocuk,
Ölüme elçiliğinle biat ettim
A m i n.