Elleri Güneşe Açık Ölen Şiir

Bir bakıma ayrılık,düşünden narkozsuz uyanmaktır.

Göz kapakların aralanır siyah lale çeperlerinden,
Yarı açık cezaevi bakışların üstüne düşer dize lahdinin.

İlk defa kör bir tünelden geçen sağır yolcu misali,
Şeyleri şeylikten kurtarmaya çalışırsın umutsuzca,
O şeylerin ş'si bile dudaklarına tanıdık tuz bırakmaz.

Zili çalsan duymaz Pavlov'un kulağı kesik köpeği,
Farkına varmaz kimse gökte demlesen suyunu,
Derme çatma yüreğin ihanetin çekilen tuğrasıyla,
Sızarken demlenip durduğu çürük çatı merdiveninde.

Ve ağlarsın sonunda,
Öyle ki,
Ağladığına gerçekten inana dek,
Ağlarsın...

Ceplerin kefen kefen kara bürünür durmaksızın,
Bir melek can verir siyahın titreyen kirpik uçlarında,
Satırlar arasında med cezir hallerde ölümü düş/ünürsün.

Gece ile ruhunun bileklerini uçuruma itmek,
Veya kendini bir yarasaya çivilemek geçer içinden.

Bu denli intihar süsü dokunur üç beş hatıradan ibaret ayaz tenine.

Ve kapıyı vurur çıkarsın,
Koşarsın ardına bakmadan,
Öyle ki,
Ağlayan çayırın ortasında yanan kızılderili çadırına gelene dek.

Sunu//

İrislerin aşka büyür,
Dizlerin hece hece kırılır,
Ellerin güneşe/göğün sarı kadınına açılır,
Ölürsün şiir,
Sırtın kuzeye dönük.