Elveda

Son(bir) sonbahar ikindisinden, bir veda yazıyorum kara tahtaya...
Kanıyor ellerim, üşüyor yıdızlar.
Hasta yüreğimden yol bulup, sarı sarı
Tane tane akıyor ellerime
Parmak uçlarımda son sözüm
Pişmalıklar uçurum
Kederliyim uçsuz bucaksız...

Kemanlar çalınıyor ahh...Hasta yürek uzundur şiire sancılı
Alnımda ter gözlerimde bir damla
Toparlanıyor yavaşca kirpiklerimden
Bir damla, bir damla daha
Düşüyor kalem uçlarıma
Bir ağlamakki... Uçsuz bucaksız...

İstanbul'a götür beni, beni bir o anlar dertli kalem.
Boğazdan eselim yine, yeditepede dolaşsın boynu büküklüğümüz
Orhan Veli'den destur alalım, martılardan özgürlük
Süleymaniye'den heybet...
Marmara'da bir dalga olsun hüznümüz
Hırçın ve sitemli.
Islansın deniz kenarlarını mesken tutanlar.

Haydi gidelim...
Annemin şevkatine yayılalım sereserpe
Babamın başucundaki çiçeklerden
Ağbimin mezarına ekelim
Can-cana kokuşlarını çekelim içimize
Yok olsun içimizdeki tüm sahipsizlik.

Kadıköy'de iki kardeş ağaca varalım
Merhemlensin ağrıyan başımız gövdelerinde.

Sonra Gam-küsarıma gidelim
Limanında dinlensin mecalsizliğimiz
Sus pus edelim dilleri
Dertleşirken gözlerimiz
Güven alıp güven versin nefesimiz.

Demdir artık...

Ahh İstanbul...Ahh benim dertli şehrim.
/Kaçmak istediğimde sensin,kaçıp sığınmak istediğimde/

Bir şikayetim var içinden birine...
Hasta yüreğimde onca yorgunluğa bakmadan
Çuval çuval sırtladığım ağrıları
Yalnızlığına yoldaşlığımı
...Ve
Bütün çiçeklerim solmuşken cam önlerimde
Şahbaz şu arsız papatyayı
Sana bırakmaya geldim.
Gönül ne koparıp yakama takmaya elverdi
Ne de koklamaya.
Alıver son emanetimi...

Ve sen koca şehrin eğreti misafiri
Son sözüm dökülürken Haziran Haziran
Kasımın soğuğunda tiril tirilsin
Hasta yüreğimden çekip iğnelerini
Batır ken-diken-kendine çuvalladıklarını.
Haydi dertli kalem
Yazıver son sözümüzü ve koy noktayı
Geç kalınmış son vedaya...
Dayan hasta yürek
Dayan yaşlandıkça büyümeyen ürkek
Dayan yuvasından düşmüş ardıç.

Uzatma...Bu vakitki son veda,
ELVEDA.