Elveda Gölge Çiçeğim

Bu gece
Son bir kez olsun
Yüzleşmek istedim kendimle
İçim titreyerek indim merdivenleri
Kimsenin girmek
Görmek istemediği o kutsal mabede

Köşeye büzülmüş
Öksüz bir çocuk misali
Korkuyla saklanmıştı
Karanlık, izbe bir köşeye
Bendeki ben
Tek tek topladım hıçkırıklarının ahengini
Ve
Yavaşça yerleştirdim ceplerime
İncitmekten korkarak

Dokunsam, okşasam saçlarını
Kır çiçekleri açacaktı bakışlarında
Öpsem göz çukurlarından
Bulutlar dillenecekti belki de
Keskin bir rüzgarın ürpertisinde
Nasıl da kırılgan
Nasıl da yalnızdı oysa

Her şeye ve herkese rağmen
Susacak mıydı sessiz çığlıklarım
Dinecek miydi içimdeki fırtına
Kasırgaya dönmeden
Tükenecek miydi
Bir türlü gitmeyen kimsesizliğim
Bilmiyor
Bilemiyordum
Ve
Üşüyordum yalnızlığın koynunda

Canım yanıyordu farkında olmadan
Dumansız alevlerde kaybederken benliğimi
Bağrımda kor ateşler devşiriyor
Bir yudum sevgi dileniyordum
Kuruyup çatlayan yüreğime
Bıkmadan usanmadan
Tek tek sönüyordu yıldızlar
Limansız kıyılarda buluyordum kendimi

Hep orada kal çocuk
Belki karanlık ve soğuk buralar ama
İnan bana çok kırılırsın dışarıda
Öylesine hırpalanır ki sırça kalbin
Sen bile şaşırır isyan edersin
Çığlık çığlığa

Şimdi
Ağlayarak çıkıyordum
Korkarak indiğim merdivenleri
Elveda benim gölge çiçeğim
Elveda
Kendime ve sana rağmen
Kalmalısın ebediyyen
Burada

Bir kez daha bakıyordum içimdeki çocuğa
Hüzünlü
Zorlama beni
Kendimin katili olamam ki
Hoşçakal çocuk
Şimdi ağlamak vakti...

Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 05 EKİM 2009