Elveda Ömrüm

duyduğum gibi tabi
tam orta yerinde başlar eziyetin
gönlüne hırpani gelen gün
ne tadı kalır esen yelin ne de geceye güler ömrün
artık sandalını bile çekmez küreklerin...

tıpkı öyle
eziyeti derin den çeker nefesin
dermansızdır ''gün olur harman sözlerin''
buruşturup atar adını zırhladğın bildiklerin
ah o bildiklerin
helalin den bir yumru kalbine
gün olur da küser suretin...

bağrın da bir sızı anlamsızlaşır bakışların
bir tek rengin kanatır karanlığı
çıldırır delirir hıçkırıkların
akıl bozgunu olur tenhalığın
içine kudurur asiliğin dellenir suskunluğun
kimsesizce erir mum gibi irislerin
yinede
içi de seni yakar dışı da heveslerinin...
hicaza çeker ömrün / çeker de
ah yarim nereler desin?
kahretsin solmuş bir kaç anıdır fotoğrafın
boğulur cümleler imüğünde
-ben daha hiç yaşamadım

bir eyvah
hece hece pelteleşir dilin
ne çare
olup biten ne varsa tekrarıdır dünün
aslında tükenmiştir göz göre göre ömrün
sıcacık değildir çorban aşın
sırıtırsın hayata
deşildikçe rezaletin
el sallar ezberinde ümitlerin
şükran sunarsın Tanrın'a yine de
belki
kimbilir...
parsellenir ömrünün en son gününde
dokunur mutluluk kabrin den öteye