Emzirilen Döküntüler

meram!
gece uyutur yalnızlığımı
ben ismini sayıklarım;
uluuuuul! uluuuul! ulul!
sesim yankılanır Babilden
sonbaharı sensiz yaşarım

( I )

meram!
bir bak ardına
kim kaldı yanında
tekmiyiz,
iteklenmelimiyiz

kim kim idik
kaç kişiydik
kahvehaneler neden boş
biz böylemiydik

sayımız çok azaldı
abaküs neden var
mehtap hoş ama kendine
bu gece dökülesim var

( II )

meram!
korkuyorum temmuzdan
çiğ soğukluğun aralanırken usul usul
safi gülüşün lehimlenirken toprağa
sevdam aklandıkça yağmur misali
yağmur tanelerine yaslanıyorum
sen ağladıkça,
senden sonra bir de ben ağlıyorum

dökülürken gözlerimden,
dünyanın bütün nehirleri
(seyhun ve ceyhun masum
maveraunnehir küs
fırat ve dicle dünden razı
mezopotamya altüst)

toprak kayması yaşanır, izlerimin
tesirinden
poyraz silkeler kalan sisli matemi
ardından dökülür kanlı sıcak ter
ve bir kez daha yazılır, mimsiz
gizli sahifeler

( III )

meram!
toydum seni özlerken
kaşıklarken döküntülerini
emanet bekaretim
yenilendi,
sahipsiz bırakılan sancılar
gözyaşlarıyla emzirildi

gözyaşlarımın,
gürültüsünden kulaklarım sağır
şiddetinden gözlerim kör
arz, rızaya bir kez daha boğun eğdi

ve artık uyanır yalnızlık.




Ulul: Babil dilinde Eylül demektir.
ve ara, kalın sağlıcakla...