En Çok Eylülde Ağlanır

-ömrümün önünden geçerken
ansızın düşlerimin ellerine düştün
mavi ılık-

kirpiklerimden serpilirdi
sen sabahlarıma şehrin gülleri
beni sana yazardı utangaç tebessümlerin

sevincim güneşin çemberine dolanıp
günü ışıtırdı göz göz
mor basmış günbatımlarına
selam dururdu ay ve deniz

buluta merdiven dayayıp
bir öpücük kondurmak gibiydi
seni sevmek
ya da
vazgeçilmezliğinde
nefessiz bir ömürdü yaşamak

seni yâr diye sımsıcak
sineme sardığımda
ılgıt ılgıt aşktan meşk düşerdi
tül sarılı yüreğime,
arka sokaklara saklanırdı
kül kokulu yalnızlık

yarının göğsüne sararken seni
avuçlarımda en çok özlediğimdin

rüzgâr içimde tuttuklarıma kucak açarken
her suskunluğum çığlıktı,
adınla başlarken gün
baharı b/içerdi gözlerim

gözlerime kapanırken sevi
yana yakıla eğilirdi kuş bakışı hayat
yıldızların göğsüne toplanırdı nefesim

gözlerin gözlerime biat ederken
senler biriktirirdim
ıslak aşk k(d)okusunda

avuçlarıma hayal bırakırken sen
gökyüzünde gerinirdi ay
gözbebeklerimin gölgesine
saklanırdı gülüşlerin

ne kadar çoktuk
ne kadar aşktık

nasıl savrulduk

dökülmüş yapraklar arasında
rüzgâr bir başka yöne esti uğultulu
biz gazeller arasında iki gölge

demiştim,

aşk yağmalanırken
gün gelir
düş serçeleri bulut taşır

ve
anılara en çok
eylülde ağlanır

eylül türküleriyle...