Erik Ağacı

bahçemde yıllanır ağaçlar
bakışlar eskir yıpranır
yıpranır insanı gönülden yaralayan derin renk
gül saklar goncalarını
erik ağacı bilir beni ben gibi bakar
utanırım
beni tüm çıplaklığımla görsün istemem
öylesine derin bakar ki
tomurcuk rengi gözler
usulca süzülüp tenime değer
annemin sıcak dokunuşu gibi

bahar geldi ya
yeşil beyaz basar dalların kıvrak dansını
dans eder rakkaseler
efsunlu nağmeleridir içime dolan
imrenirim
bilir dalı olmak
bilir çiçek açmak istediğimi
yaprakları arasında bir tomurcukluk yer açar
vazgeçemediğim yalnızlığım yapışır perdelere
gidemem ki...