Evet Ben Hep Seni Düşündüm Fütursuzca

Evet en çok seninle geçsin istedim zamanım
Lâkin hep azı karar,çoğu zarar yaşadım...

Lisanı bozuk bir ayrılıktı anılarım
Ve ben anılarıma mıhlandım !

Seni düşündüm
V/akitlerimin akasya dallarına asıldığı anlarda
Düşüncelerimin en mavisi sen oldun
Bu yüz karası ayrılığımda

Evet topu topu birkaç defa dokunmuştu ellerim
Baharı sakladığın avuçlarına
Belki de ben seni düşünmeyi abartıyordum kendimi unutmalarımda
Ya da sen, şairini unutan bir şiir yazmıştın hafızamın dipnotlarına
-ki bir sen kalıyordun s/aklımda...-

Evet sana merhaba demeyi en çok ben istemiştim
Sen bağrına ateş doldurduğun o mayıs akşamında üşürken.
Ve yıldızlarını söktüğün şehrin kuşluklarında
Sohbetinle konuk olurken yalnızlığıma
Bana dair kalabalıklar biriktirmiştin
Bu yüzden olsa gerek aklımın her köşesine işleyişin !

Evet ben hep seni düşündüm çıkmazlarımda
Ayazlarımda...
Doğan güne gözlerimi her açtığımda...

Kehanetlerim yoktu
Ve hiçbir falcı adının geçtiği cümleler kurmuyordu
Ama ben inatla seni düşündüm
Yokluğunun o ince sızısını varlığıma sürdüm
Kendimi seni düşünerek büyüttüm

Evet belki senli hayaller kuracak kadar zengin değildim
Harcınla kalbimin borcunu ödeyemedim
Ama ben, senli düşüncelerin alnı terleyen tek işçisiydim
Emeğimdin sen benim
Tek dileğim
Dilenciliğim...

Evet gün dönerken yaşımın olgunluklarında
Ben bir çocuk gibi
Sen diye tutturdum aklımın noktasız satırlarında
Ve kafa tuttum ayrılığa
Her gün seni düşündüm gözüm
Her gün gözlerinin en tenha yerinden öptüm...

( bir düşünce yüklendim ki kimseler görmedi / bir ben şahitti )
25 Eylül