Evime Özlem

uykularda dönmelerim
çirkin sesli türkü demlerim
gür kahkaha gülmelerim
sevip ölmelerim
ölüp ölüp dirilmelerim kaldı sende

üç yaşım
beş yaşım
yirmibeş yaşım
bahçende salkım üzüm misali
biraz da gözyaşım
tane tane
kaldı sende

bir ömrün göçünü
sırtlayıp götürürken senden
gene gelecekmişim gibi
avutarak kendimi
işe giderde
hemen akşamı
kolumda taze ekmek ile
dönecekmişim gibi
çıktım son gecenin son sabahında
ellerim ayaklarım çaresiz

duvarlarında sesim
yüreğimde
daha da bileylenecek
hasretinin keskin uçlu bıçağı
iflah olmaz yarası kaldı
var mı haberin
çıktık senden
daha uğrar mı yolum sokağına
bilmem


evim...