Ey İnsan

//Ne olur bu kördüğümü çözecek bir yol gösterTanrım//

Ne varsa tüketiyorsun insan
Karanlıklar eşliğinde
Sokakların hep kış hep gece
Terinizden besleniyor içinizde ki kin
İnfazlar yaratıyorsunuz durmaksızın...

Zulmün bitmeyecek mi ey insan!
Doyumsuzluğun doruklarında
Kızgın, öfkeli, ateş kusan bencilliğinle
Yok farkın bir diğerinden...

Karanlık yüreğiniz akrep, eliniz cellât
Yiyorsunuz birbirinizi can kırıkları bırakarak
Sizleri gördükçe içimdeki ben boyumu aşıyor

Menfaatlerinize mayınlar döşenirken
Nasırlaşmış yüreklerinize baykuşlar tünemiş
Kemiriyorsunuz ağaç kavuğu gibi birbirinizi
Şaşıp kalıyorum...

Çekin ellerinizi masumların üzerinden
Karartmayın gökyüzünü, acılar dizmeyin tespih gibi
Bugün dünden yaslı, yarın yüreklerde kıymık olmayın
Dipdiri bedenleri toprağa koymayın...

Siz hiç iğde ağacı koklamadınız mı?
Kokusunda yürekleriniz arınmadı mı?
Çocukların parkta cıvıl cıvıl oynayışları etkilemedi mi?
Yeni doğmuş bir bebeği kollarınızda sarmadınız mı?
Toprağı avuçlamadınız mı hiç...

Durdurun artık bu azgın vahşeti
Ateşin külleri bulaşmadan ellerinize
Ölümle kalım arasında sıkışıp kalmayın
Dünyadan kovulana kadar beklemeyin ne olur...

Yapabilseydim eğer,
İnsanı doğuran kadının rahminde
Vahşeti silerdim yüreğinizden
Sevgi biriktirdim içinizde
İnsanı insan yapan sevgi adına
Sevgi adına...


Şiirime sesiyle nefes olup can veren tek kardeşim Hazal Karadağ'a sonsuz teşekkür ederim,Sevgimle