Ey Ölüm Üzerimde Düşün

Yaylım ateşinde
Sesine değen yanım
Sesinin yankısına
Çarptıkça kuytularım
Duyar gibi olduklarım
Duygularım
Birer kör mayın...

Çocukluğumda bırak beni
Şu toprağı al üstümden
Ya çekil yanına yatayım
Ya büsbütün git benden.

Bir karanfil kokusu
Kabir boyu yalnızlık
Dudaklarımda inatçı
Titrek bir çiğ damlası
Üzülme baba
gül bana
korusun seni
sırtında acemi bir evlat duası

peki ya o gözlerimde unuttuğun
o kara kaplı ölüm...
indirsem kirpiklerimi
cennet midir gördüğüm?

Ah can...
Cansızmışsın öyle mi
İnanmam!yalan!

Hiç incinmişliğim olmadı ki senden
Belki de bu yüzden
Bu kadar kırıldım ölüme,
Keşke
Hiç demeyeceğim söz
Ama yine de
Keşke bir şey gelebilseydi elimden

Konuş benimle
De ki iyiyim
De ki burda mevsim
Hep bahar hep yaz
De ki kalemindeyim
Beni hiç susma
Beni hep yaz
Konuş ellerimde

Şimdi
Boğazımı yırtsa da yutkunuşlarım
Annem üzülmesin diye
Seni hep yalnızken
Ağlayacağım

Bana beni anlat baba
Avuçlarının içinde kaybolduğum an
O ilk nefesimin nefesine nasıl çakıldığını
Ben nasıl anlatırım sana
Son nefesinin ölüme çarptığında
Yüreğimin nasıl ölürcesine çarptığını


Şimdi ağladığım bütün kelimeleri
Anlıyorum
En çok ölüme ağlamıştım
En çok seni anladım
Baba
Seni anlarken büyüyen yüreğimi
Tutamadım
Kopup gitti
Omuzlarımda kaldı bir başımla
Bir insanlığım

İçimde durur candan bir adam heykeli
Gözleri siyaha çalar
Saçları açık gri
Kırıldıkça bakışları kirpiklerinde
Yüreği buğulanır
Yüreği yağmur rengi...
İçimde uyur candan bir adam heykeli...

Tek bir hayat geçirmiyor ki insan
Kim bilir kaç hayattan geçiyor
sessizce çoğu zaman...
içimdeki her yolda izin var
her iz canımda açan yeni bir can.

Babam
İlk sözümmüşsün
Karanlığa çarpınca anladım
İki gözümmüşsün...

Bir yürek ağrısı
Yalan dünyanın
En acımasız yalanı
Söylesene baba
Hangimiz daha şanslı?
Kalanın yasını kim tutar?
Ölüler ağlar mı?

Gittiğinden beri
çözemediğim bir bulmacanın
kutucukları kadar
bomboşum
ser beni,
en uygun kelimeyle
bir mürekkep lekesine
yay beni

ey ölüm...
üzerimde düşün
es geçme beni