Eylül'dü Dudaklarım

Bırakmalıydım kendimi olduğum yerde,
Hatta annemden ötanezimi istemeliydim,
O an kırılsaydı dizlerime cihan.

...

Avuçlarımı sıkarak,
Saçlarımı rüzgâra savurarak,
Umutlarımı hiçe sayarak orda uyanmalıydım cennete,
Mutluluğumu da götürmeliydim koynumda,
Kıvranışları saklı göz perdelerime,
Tedirginliği bu yüzden,
Ç-alıp götürmemden korkuyor.
Bir okyanusa kendimi verecek değildim,
Cahildim oysa.

Dudaklarına dudaklarımı örüp,
Çığlıklarını yüklenip,
Senide götürmeliydim.

/Sus!
Henüz erken/

...

Eylül'dü,
Dudaklarımın arasına sıkışmış bir iki kelime,
Cümleleri yitik,
Öznesi meçhul.
Hiç arzulayamadığım bir kalabalıktı bu,
Duraksıyordum ansızın,
Ani bir fırtınaydı soluğumu kesen.
Yürüyordum,
Cebimde umutlarım,
Bu bende ki düşgüzarlık,
Adı yaralarıma,
Ütopya kadınına saklı,
Sır olup oturmalıydım dudaklarına.


Yirmi beşinci yaşımdı,
Yasaklıydım,
Ve haklı.

O an gitmeliydik,
Ördüğüm duvarları virane kılıp,
Dudaklarını maviye bırakmalıydım.
Haklıydım,
Ve zamansız,
Anlatmalıydım seni bulutlara,
Durmadan yağmalıydın kadınına,
Hiç durmadan.

Eylül'dü,
Ve erkendi gitmeleri zamansız kılmak,
Saçlarımı yüzüne yaslayıp,
Gözlerine mucizelerimi bağışlamalıydım,
Kanatmalıydım ruhumu.

Ölmek..

Biraz da utanmaktı arsızlığımla,
Geceyi koynuma alıp,
Aynaya bakarak sevişmeliydim,
Lâl kalıp sana yeniden doğmalıydım.

Henüz erkendi gitmek biliyorum,
Yüzümü kaldırımlara döküp,
Nefesimi bırakıyorum odana,
Kalan ömrüm mutluluktur yaralarına,
Bu gidiş sarsmayacak umutlarını,
Üzülme!

/Sus-ma!
Vaktidir ayrlıkların/