Eylül'e Serzeniş

Sorma
Nevbaharım sorma
Ne vakit
Yokluğuna üşüsem
Ne vakit
Bu sokaktan geçmeye kalksan
Veresiye defterinde yazılı
Alacaklı bakışlarınla geçiyorsun
Salına salına

Nazını niyazını sevdiğim...

Ne zaman
Bu sokaktan geçmeye kalksan
Dilin ölüm orucunda mı ki!
Eylül kırığı söyleyemediklerin
Düşüyor
Kirpiklerinin ucundan

Hazanın koynunda
Keşke yüreğime
Söz geçirebilseydim
Söyleyebilseydim fısıldayarak
Dönüşü olmayan bu yolda
Nelerin beklediğini
Nelerle
Baş edeceğini söyleyebilseydim
Usulca

Köşe başına bakan
Pencerendeki tül perdenin ardına saklanmış
Aşka lâl
Yüreğinle tanışmasaydı
Gecenin karanlığında
Keşke yüreğim
Görmeseydi gözlerindeki
Mateme bürünmüş acılarını

Yokluğunun ikliminde
Nasılım diye sorma
Bu gece
Sen gibiyim

Bu nasıl bir düş alemidir!

Ki on sekizlik aşık gibi
Mutlu anımda oluşuyor
Körkütük sarhoş
Acılarına sevdalandığım

Kadınım
Bu sokaktan
Ne zaman geçmeye kalksan
Bastığın her kaldırım taşında
Senden geriye kalanlardan
Yüreğim
Gözlerim
Kulaklarım doldu
Üşüyen ellerimi sokamadığım
Ceplerimle birlikte...

Ahhh yağmur gözlüm ah!
Olmayınca olmuyor
İki yakası bir araya gelmiyor işte
Şu fukaralığın

Sanki
Çok lazımmış gibi
Üç beş eski elbiseye alıyoruz
Kapıdaki eskiciden ucuz hayalleri

Sonra
Bin ah ile
Yaşamaya çalışıyoruz
Herkes kendi cehenneminde sınanırken
Sabahlara gebe
Gece ötelerinde

Tek mum ile aydınlanan
Yarı loş
Odana çekiliyorsun
Gramofondan yankılanan
Portofino şarkısına eşlik ederken
Aynı koltuktan aynı pencereden
Eylül akşamlarını seyrediyorsun

Bense
Sensizliğin sancısını
Kefenleyip
Beyaz sayfalara rast makamında
Bizi yazmaya çalışıyorum

Yüreğimin kıymetlisi
Sahi neydi Eylül?
Aşkların seneyi devriyesi mi ?
Yoksa!
Hüznün yumuşak karnı mı?

Esmerdi
İnce belliydi
Siyah saçlı
Siyah gözlüydü
Matemi ve ayrılığı yüreğinde saklayabilen
Gerçeğin yakasından silkeleyemediğim
Aşık olduğum kadındı

Adı Eylül'dü...