Eylül/süz

mart ağladı eylül güldü
dokunduğun her yerim
hardı küldü
odam ağıt kokusu
yatağım lahit
ne çok sevdim seni
elimizle su verdiğimiz
karıncalar şahit




ölülerin bahçesinden topladım
sevda çiçeklerini
örümcekler ülkesine koştu
sen varsın diye
kötürüm ay yanığı ellerim




öpüş moru bıraktığın gölgem
kirpiklerim ağrıyordu
sen giderken




düş kazası
uyanmak istemediğim
rüyalarımda gördüğüm
mumyalandı marazlanan kalbim
çözmek isterken seni benden
tırnaklarım saçlarıma kördüğüm




acıyı iliklerken tenime
tenine karanfiller sürdüm
göz yaşlarımı kaybettim
gecenin baş ucunda

.
.
.
.
.
. . .

saçları örülü
eylül/süz kız!
kalem yandı
kağıt söndü


arama seni onda boşuna
arama onu sen-de boşuna...