Eyvahlar Olsun

Ezan sesleri yükseliyor, vaktin beş ayrı evresinde...
Evrim teorisini yerle bir eden, gerçekler serpiliyor gün yüzüne!

Huzur aralanıyor,
Haya perdesi seriliyor, hayallerin üzerine.

Vakti gelen ayrılıklar arefesinde, ruhun eşini yok sayıyoruz...
Darmadağın ediyoruz, özenle topladığımız ne varsa!

Bir Şahmeran misali, kesiliyor kuyruğumuz...

Mazi'yi savurmaya çalışırken en işlek caddelere, zelzeleler kopuyor, yeryüzünün tam yüreğinde!

Olmayan her şey sıralanırken, dar ağacının sen dalına.

Bile bile nasıl keserim?
Nasıl yok ederim, filizlenirken göz yaşlarımla suladığım infazımı?

Ney sesleri arasında yok oluşlarım bu yüzden...
Gelip, gidemeyişlerimde!

Gece yanığı hayatımın üstüne basan, gün ışığı sevdiğim...

Ya hayaldin, ben resmettim seni...
Ya gerçek!

Neyse...

Üstü kapalı hecelerin kadını olamadım hiçbir zaman.
Ve hiçbir zaman, sen diye zırlayan kalbimi yatıştıramadım.

İçtim..

Alkol değildi bu...
Günahtı, bilirdim...

Tedavi dediler adına, bense her aldığımda elime sen diye kucakladım antidepresanları...

Yalan söylemedim hiç,
Aldatmadım...
Onca yıl geçti, ardından hayıflanmadım!

Kıymetim var mıydı?
Bilemedim...

Şimdi!

Gelişinle yaktığım meşale'yi,
Gidişinle söndürüyorum...

Göz pınarlarımdan süzülen, doğmamış çocuklarımı uğurluyorum...

Sonunda...

Bir sigara yakıyorum,
Dünya kavruluyor içinde...

Şiir bitiyor...
Gün doğuyor...

Ben,
Yalınayak, bilinmezliklere koşuyorum...

Eyvahlar olsun!