Ferişte

Hoşça kal demeli
Sen giderken gülümseyebilmeli
Binlerce yadigâr arta kalan
Masmavi bir gök
Sapsarı yapraklarda ağaçlar
Artık geceleri birbirine ekleyip
Düşler kurmalı
Dokunabilmeyi hayal etmeli
Ellerine
Ayasının sıcaklığını düşe yazmalı
Üşüdüğümde
Gözlerinde başlamalıyım güne
Kapkara bir zindan
Çıkıp gülümsemeliyim
Sen diye
Hüznümün güleç yüzü
Hiç mi sevmedin beni
Bir toplu iğne başı
Ya da bir karınca yükü yeterdi yüreğime
Diyor ya şair
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Şanslıymış bulmuş yolları
Kapalı da olsa yol, yol değil mi?
Oysa ben kayboldum
Ne bir kapı ne bir iz
Sanki hayaldin
Ya da bir ferişte atılmış cennetinden
Biz bir aşkın köşesinden geçmişken
Ya da sadece ben
Kalakaldım kendimle birden
Bir çocuğun kursağında takılı kalan
Balon neşesiydin sen
Uçuverdin ellerimden birden
Ya maviye sevdandı bunun adı
Ya da hiç benim olmamıştın
Çocuksun sen demiştin ya
Yaşlarımla tanıştığın akşam
Bir annenin şefkatinde bakmıştı göz bebeklerin ben ağlarken
Bir daha ağlamadım adını anarken
Anladım acınmak yakışmazdı benim gibi severken
Terk ettim martıları
Artık kırlangıçlar olmalı
Senin sesin gibi gelip odama dolmalı
Bir keman ezgisi gülüşün
Ahenginde kaybolduğum
Hadi şaşırt beni
Geldim işte de
Eşiğe düşsün gölgen
Ben şaşkınlığımdan vurmalıyım küçük dilimi
Sonra sarılmalıyım sana
Ben gibi...