Firari Ruh

Canım...

Geri verdim
İçimde kalmış başkalarını
Yani o denli yalnızım
Soydum ruhumun bütün katmanlarını
Çırılçıplağım
Sıyrıldım her halimden
Hatta o kadar halsizim ki
Yorgun parmaklarıma baston olmuş kalemim
Nereye götürse beni
Hiç tereddütsüz oraya giderim...

Canım
Ne yazarsam yazayım
İmzayı atan kadermiş anladım...


Okuduğum her kitaptan
Sağ çıkabildim
Lakin
Kendi sayfalarım arasında
Ezildim
Beni sen al oku yorumla

Ellerimizdeki çizgiler aynı
Alnımızda aynı hazin kader
Sen ben daha
Hiç kimse eder...

Kime tutunsun başka
Kayarken bakışlarım
Kirpiklerimin altından usulca
Sağ elimi sol elim kadar
Kim bu denli sıkı tutar...


İnsen şimdi ağır ağır
İçime uzayan basamaklardan
Özüme bir söz bıraksan
Gözümden güz dağılsa gitse
Yüzümde güller gülse
Rengi solmadan


Canım
Gel otur sessiz sessiz
Konuşalım
Ki içimdeki narin çocuk korkmasın
Umudu üstüne örtmüş uyuyor
Henüz mavi bakıyor
Ufacık elleri
Elimde yok oluyor
Canım
Cancağızım,
O kadar büyümüş ki büyük yanım
Kendini
Küçüklüğümün annesi sanıyor

Canım
Şimdi desem ki sana
Uçurumun kenarındayım
Durmaz atlarsın
İşte bu yüzden cancağızım
Buralarda kendime bir çiçek bulup
Saçlarıma toka yapmalıyım

Dağınık bakışlarımın
Bozkırlaşmış ovalarında gezinir
Başıboş anılar her gece
Ve her gece huysuz kelimeler
Kavgaya tutuşur
Arada kalan ben
Ardımda kalan sen
Kalem koşmaktan sonunda yorulur
Başlanamamış her satıra
Tek tek nokta konulur

Kendimi atsam şimdi
En sevdiğim kelimenin
En tepesinden
Benimle gelir misin?

Acıyan yanlarım
Acıtan yanlarımı affetmiyor bu sefer
İçimden geçenler
İçimden gidenleri affetmiyor
Sen yine de affet
beni sağ bulursan eğer

Canım
Yine canımsın
Elbette canımsın
Devrildikçe heybetli geçmiş
Geleceğimin kırılgan yüreğine
Ezilse de ümitlerim
En dirayetli yanımsın

Canım
İşte burdayım
Bu küf kokan evin
Gıcırdayan tahtalarından o eşsiz
Musikiyi dinlemekteyim
Çocukluğumun kırık dökük fotoğraflarından
Siyah beyaza ait olmayan
Bir gülüş

Baba evim
Can evim
Şimdi bu kocaman evde
Sanki küçücük bir devim

Canım
Bu aralar başladığım her şey yarım
Kendimden dışarı çıksam diyorum
Bir hava alsam
Çağırsam içime unuttuğum herkesi
Ben usulca kaçsam
Zaten hiçbir zaman
Misafirperver olamadım ki...


Gülkurusuydu en son gözyaşlarım
Sonra kurudu...
en son babama ağlamıştım
en çok
en zor
sonra...
sanrası yok
kalbim kayboldu...

gözlerimden düşüp
gözlerine
yaratsam da kendime ait bir bakış
yüzümün bende kalan kısmı bahar
sende kalan kısmı hep karakış...


canım
öldüğü kadar
gömülmüyor ki insan
bak hala avuçlarımda duan
sadece adımlarım toprağa bakıyor
hayat hala umutlu bu candan...
zira
çıkamadı göğüs kafesinde esir kaldı
bir ses bekliyor firari ruhtan