Fırtınalar Kopuyor Senli Sensizliğimde

Her gün bitiminde ruhum paramparça olur
ve ne yapacağımı bilemez hale gelirim
vakit o kadar yavaş ki,
saatin ağır aksak ilerleyişinde
sanki kör bir kuyuda tutsak olduğunu düşünürüm

asıl hüznüm akşamın alaca saatleridir
günün son ışıkları gözlerimin siyahına vururken
umudum sarı başak tarlasında solup tükenir
ve sevdiğimin yokluğunda yüreğimi bir korku kaplar

bu gece bardaktan boşanırcasına yağan yağmur bile
yüreğimde ki ızdırabımı silip götüremiyor

yüreğimin Köşesinde ki,kırmızı gül istemeden tomurcuk verdi

Gözlerim artık hiç bir şeyi görmüyor
ruhumu zamanın en ıssız köşelerine saklıyorum
dağ rüzgarlarının ürküten ıslık seslerine bırakıyorum yalnızlığımı

elbet bu yaşadıklarımda da bir hikmet vardır
kim bilir belki de sebepsiz yere değildir yalnızlıklarım

acaba masallarda ki o beyaz atlı prens gerçekten var mıdır
gelip beni çok uzak diyarlara götürse
gül kokularının arasında birlikte kaybolsak

onu en içten duygularla sevdim
o da beni sevdi
ondan öncesinde taşlaşmış buz gibi bir yüreğim vardı
şimdiyse her daim yüreği sevgiyle çarpan aşık bir kadın var

O'nun sevgisiyle kadınsı ruhumun kozasından çıkıvermiştim
tıpkı rengarenk uçmaya hazırlanan kelebek gibi
şimdi onsuz perişan olmuş ruhumu ebediyen zifiri karanlıklara bıraktım


/ işte halen yaşıyorum içimde ki fırtınalara aldırış etmeden /