Gamzelerimden Düştü Hayat

Bırakın söylemeyi
Kendime bile fısıldamıyacaktım ama
Bu ara döküldü suflem
Aklımın tahtasından tepine tepine geçti biri
Geçerken şurdan şuraya
Evet ağlamayacaktım Ay hıçkırsa da suratıma
Haykıracaktım şeytanın çocuklarına
Afaroz ederek iç sızımı Tanrı'nın affıyla



Vay hayata
Vay tapınak önü uçurum ardı intihara sebep olana
Bugün saat on sularında
Randevum vardı yıldızlarla
Sözüm ona örecektim saçlarımı
Beri gel hayat meseleme gül oyna nasıl olsa ölüm var ya
Geri saymayacaktım kefene dolanmış adımlarımı
Bir şiirin ezasına çarptı başım dedim işte ve yeniğim kendime

Sefir merhaba
Sefil elveda

Canım çıksa da yer yoktu can havlimde hiç bir dürtüye

Serseri bir hece namlusuz vurgunum sere serpe
Vay soframın örtüsüne
Vay nefesimi düğüm düğüm iliklediğime
Seher eşliğiyle bir de şiir karalamıştım ya
Ömrümü şiire adadığım söylenir de neyse
Kalbi çalan da bilinir
Çırpınan yüreğin tılsımı çelmeside
Söz mü gerek arife
Ters estiğinde rüzgar poyraz mı?
Ahh şer mi? Bilir şiire esenler
Eminim gereği düşürmüştür belayı tahmine üzgünüm işte


Henüz yeni yetmeler bilmez hayatı
Palyoçonun resmini çizmiştim onlara kendi adıma
Cuma takılmasın azaba sevap takacaktım boynuma
Misal felekten çalacaktım kahkaha
Piyes olacaktı hayat
Şafak nesil nesil çatmadan kaşını
gecenin minesine düşeceğim / desenize
Eyvallah dostlar
Eyvallah yine.
varsın şahane bilsinler masumlar hayatı
Saklandım kendime
Lakin
Dem vermeyin şeytanın çocuklarına da
Siz gülün onların inadına...