Gece Gölge ve Düş

(1)

Gece

mühürlenir gözlerine karanlık
diz çöker ahenk
yayılır efsunla bakir dallara
avucunda bir kaç uğur böceği varken
ıslandın mı hiç yağmurda?
ve kanatlar ağır gelip sırtına
düşer mi göz bebeklerinin çukuruna?
ıslanır mı kasımpatı yağan çiğin buğusunda
sevdalar akarken sol yanı başından toprağa
...


goncaların içinde yazıldı erken soluklu baharlar
yeni imgelerle tanışıp kaynaştı şiirler

sokul gecenin gözlerinin içine
karanlığı al avuçlarına
menzilden düşen yanılgılarınla
söndür tüm ışıkları!
tutunmaya çalışırken saklandığın örtüye kıvrımlar
gamzeli dokunuşlar çeker kolundan
alır götürür sonsuzluk ülkesine



pembe ezgilere sarınır bulutlar
göğün yüzünde mutluluk
sarhoş olur nazenin edalı gülüşler
koşar bahçedeki çardağın altına
yaprak yaprak savrulur ıtırın kokusu
başını kaldırır yasemin telaşla
geride kalmamak için tozar dalga dalga
karışır kokusu yıldızlı geceye
dökülür güzellik tasasız
ve duvarlar örter karanlığı sessiz

***


(2)

Gölge

ardımda uzayan bir karartı
akşamın kanadında
uçurtmanın türküsünde
ve şeftali dalında solgun
dudağımdaki son ıslık da
sözcük dolusu hüzünde ölgün

devrilir kuytuya çelimsiz saatler
yelkovan yorgun akrep aşk sorgusunda
bir gölgeye çarptım diyorsun ya
hafifliğinden devrildim sadece
sol yanında bir alev kor kor
kıpır kıpır eden ürperti
tanıdık değil mi yoksa?

bu cüsseye sığınsam en yeni sözlerle
çelik zırhlı vurgun
sığamıyorum dizelere
sen gölgenin içinde kal
aşkın firarı çarpar şovenist bir tınıda gövdene
korkarsın ve düşte boğulursun benimle
devrilmeyen yerde serilirsin en derine...




(3)

Ve düş

-düşüncenin provasız yanı-
fikrin kanı donar oracıkta
kalp karartısında bir açmaz
çığlığın körpe sesi seçilir yarı aralıkta
el yordamına yattığın yerde
bir demet gelincik
dokunsan dağılır kırmızı yapraklar
yok olurken sarmaşık dalında ışıltılar
uzanır benliğin kumların arasına bu gece
hayal ederken sus!
ve severkende öyle

renklerle tanış
çoşkular saklanır perde aralarında
pembe, mor, sarı renk renk
görkemli soluyuşta nefes
akıyorsun sayfa sayfa
ve bir atlasta kaldırıyorsun bakışlarını
eriyorsun yine bir örtünün altında
görmediğin rüyanın içinde yoksun oysa

gece gölgesine vuruyor ve bir imge dokunuyor zihnine
hadi savrul kanatlarında sonsuzluğun
çelme takıp yere ser ölümü...

ben bir nergise bakıyordum bahçede
allak bullak düşünceler kök salarken

sus!
gözlerini aç ve bak
gece doldu her yere gölgeni buldun
ve düş geçti ikliminden sessizce

uyan!