Gece Rüzgârları

kirli küreyi izlerken sessiz ay
kefeni ten
mezarı süsen ölüleri gezer rüzgâr;
titretir inmeli yürekleri
bir bir yalar aşk çıbanlarını
sancılarını yoklar yelloz hayatın
kendini sürer gönül yaralarına
iğrenmeden öper irinlerini,
sinedeki sinleri açar tek sözle
gizlice yer kalan dünü,
bu yüzden toktur geçmişin karnı
insanı emerek doyar zaman!

nilüferim,
yüreğimdeki sihirli ferim!
bil ki
adam olan ardan örülü can yapısıdır,
kendine açılan dünya kapısıdır kalbi;
bir yanı aşiyan
bir yanı salacaktır sırça köşkün,
konanları sevdayla karşılar
gülerek yıkar gidenlerin cenazesini.

ve soyuldukça aşkın kabukları
kiminden yılan çıkar
kiminden yâr.

fikrimizde gizlenir gerçeğin özü
söylenmeyecek sözü saklarız dilimizde,
iyi bilir hasmını ocaktaki köz
bir damla su öldürür ateşi
kimse bozamaz tılsımını;
yıldızlarla arkadaş
yağmurla yoldaş olur yalnızlar,
bulunur bilinmeyen adresler
gece rüzgârları çalar kapısını!