Gece Vardiyası II / Sessizlik

/çığlığın ilmine ermiş
kendi içinde yasaklı kalmış gece
derviş kapısıdır sese
söz ol ki bana
duysun dünya.../


dilsiz
ve iki yüzlü aşk yalanları işitir kulaklarım
toparlayıp sesini
dilimde acılaşır
adındaki her şey gibi teksesli
dünlerden düşlere

gerçeği biraz daha kaybederken
hangi ses boğardı hatıralarımı
hatırlamıyorum ama
bir kenara yazmıştım tüm günahlarımı
tek tek silsem
susmuşluğunun ruju ile
öptüğünü hayal edercesine
durmadan çarptığım bir sokak duvarı gibi dururdun
uykusu çalınmış çekingen sabahlarıma

tinimdeki çoğul hasreti kucaklarken
arzulara kötürüm umutlar dizilirdi
ne zaman sussan
dudaklarımda beni tutan bir şeyler var
söyleyeceklerim kaçınılmaz ve ebedi
-seni seviyorum-

belki de kendi dilimde söylemeliyim
bıkıp usanmadan
zamansız ayrılığın rahminde büyüyen aşk
kendi çığlığında okudukça duasını

büyük zaferlerin ardında kalan
bir büyük cinnet gibi sessizliğin
bu gece yapışacak gırtlağıma
bir sondan arta kalan tüm gıybet kırıntılarını da alarak
üzerinde zafiyetinin zerafeti ile
gittiğin gerçeği ile yüzleşircesine

gece
dinlediğim eski bir şarkı gibi çalıyor
sensizliği yitirdiğim mazide
çınlayan kulaklarıma

çözülüp yığılmış kalbimde susman
bir yarayı örter gibi üstümü o an
sen de örtersin üzerine
kelimelerimden bir hazan
vardiyanı doldurana kadar...

alicengizoyunu
(...ey göğsüne sağırlık diken sevgili; bir gün benim sesime muhtaç olacaksın,aşk'a değil...)