Gelme Üstüme Eylül

Adın... Eylül,
Göbek adın... Hazan.

İnsanlar kışın üşürmüş,
Ben hep sende üşürüm.
Ben var ya! Ben!
Ben sende,
Mutluluğumun mezarını kazarım.
Deli dalgalar gibi kabarır yüreğim;
En hüzünlü,
En sitemli,
En isyankar şiirlerimi,
Ben hep sende yazarım.

Gelme üstüme Eylül!
Anlamıyorum ki;
Senin bu adreste işin ne?
Ne bir uçurtmam kalmış,
Tellere takılsın,
Ne de bir sevenim kalmış,
Beni arasın.
Ben, yıllardır unutulmuşum!
Unutulmuşum...! Unutulmuşum be!
Bundan sonra:
Ayvanın sarısından,
Narın kırmızısından bana ne?
Bana ne ya! Bana ne ...bana ne...

Gelme üstüme Eylül!
Bırak yakamı!
Ne,
Saçlarımı dağıtsın
Deli rüzgarlar.
Ne de,
Avuçlarıma dolsun
Sararmış yapraklar.
Çık ta git benliğimden,
Yorgun düşlerime girme...

Seni sevmiyor, sevmiyor,
Sevmiyorum...!
Seni istemiyor, istemiyor,
İstemiyorum ...!

Gelme üstüme Eylül!
Anılarımı yığma pencerelerime...
Şimdi;
Unutma zamanı diyorum
Ve...
O'nu unutmaya çalışıyorum...

Sakın ha çalma kapımı Eylül!
Biliyorsun,
Hiç bir Sonbahar evde yokum.
Yok! Yok! Yok...!
Yokum işte...