Gemileri Çoktan Yaktın...

Derdimi anlattığımda sana,
Dudaklarından üç-dört hece döküldü ya,
İnanmıyorum deyişin çıkmadı kulaklarımdan,
Bende susup arkamı dönüp yürüdüm ya,
Bastığım yollarda kaldı hüznüm...
Zaten gideceksin bu şehirden,
Gene geç kaldım gözlerine,
Sevsen de yetmiyor ki...
Kıyısında olamayacağım mavilerin...
Sen en iyisi beni her gördüğünde yaptığın gibi kaç,
Mümkünse gözüm gözüne değmesin...
Sus..ne olur sözlerimi kimse bilmesin,
Yırtıp attığın bir kağıt olayım ben,
Ya da üzerine mürekkep dökülen bir beyaz kağıt,
Bir çöp kutusuna varınca her şey,
Sen çoktan gitmiş olacaksın...
Kahrolası zaman geri dönmeyecek,
Bugüne kadar sustuğum için,
Milyonlarca kez küfredeceğim kendime,
Sen de belki inanmadığın için...
Mutluluklar dileyip alıp başımı gittiğim kaçıncı kişisin?
Nereden bileceksin ki,
Yaralı kalbimle ayaklarına kadar gelip,
Olmayacağını bile bile çırpındım,
Kanadı kırık bir kuş gibi uçma hevesiyle,
Sağdan soldan duyunca belki de pişman olacaksın,
Senden sonra sevmedi dediklerinde anlayacaksın,
Ve inanmıyorum kelimesini tedavülden kaldıracaksın belki de,
Fakat gemiler yanmış,
Ben batmış olacağım gözlerinde...