Gidenlerin Ardından/Aydınlık Çocuklardık

Elimizi yüzüne her bastığımızda karanlık bir geleceğin kehaneti düşerdi diline;

Biz sessiz sedasız vurulduğumuz zincirlerin soğuğuna ağlardık...

Anne;

Artık kimsesiziz...


1...

Panayır yerlerinde
Zoraki bir kahkahanın iğretiliği gölgelerdi çocuk sevinçlerimizi.

Ağrılı koşuşturmalardan zihnimizde kalan
Kabuk bağlamış ihanet yaralarıydı,
İnceden inceye kanayan...

Bizler;
Mutsuz evlerin tövbekâr çocuklarıydık,

Ki__________________ bu yüzdendi
Her sevincin eteğine bulaşmış umutsuzlukla yıkılışımız..


2...

Mevsimlerin birbirine emanet ettiği
Duraksız yağmurlarda dindirirdik susuzluğumuzu,
Cevvaldik,
Akıl almaz cinsinden korkusuz...
Her insanın kendi parmak izinden sebeplendiği kaderine
İnanamayacak kadar arzulu.

Âşıktık belki,
Belki gereğinden fazla gururlu...


Kırmızıya boyalı yalnızlıklarımızı
Alnının ortasından vurma çabasındaydı gözlerimiz...

Ellerimiz gökyüzünü yağdırmaya çalışacak kadar cüretkâr...

Şimdilerde ölüm korkusunun sindirdiği
Kaçamak bakışları saklıyoruz aynaya düşen aksimizden.

Anne kokusundan,
Baba gölgesinden yoksun kalma telaşında nefesimiz.
Yaşımızın otuza varmasındandır belki de
Korkusuzluğumuzu sindirişimiz.


3...

Bir akşam;

Buz tutmuş bakışlarımızı
Yerle bir etmeye yetecek çığlıklar saldılar gökyüzüne.

İsimsiz bir yıldızın canhıraş aydınlığına asıldık,
Karanlığın içinde çaresizce yok olmadan önce...

Toprak kokmayı özleyen nefesimizle dönmüşken iç sesimize,
Yağmur kokusuna sığınmış canlar belirdi zihnimizde...

Bir avuç toprak olmayı bile beceremedik.

Elimizi uzattığımız her can
Balçık gibi yapıştı suretimize,

Tüm aydınlığımıza rağmen

Ne yazık ki güneş değildik;

Temizlenemedik...



Kasım'2009 Aydın...