Gidişinin Günlerinden

Sen git !
Ben seni giderken de sevdim...

Kalışın acıya biçilmiş kaftan gibi bedenini saracaksa
Bana yakınlığın uzaklarda bıraktığını kanatacaksa
Durma git
Ben seni giderken de sevdim
Ve sen gittiğinde bile güzeldin.

Bakma sen dilime sürçen acılarıma
Farzet harcım olmayan işlere heveslendim
(şairlik ettim)
Farzet yalnızca bir şiir süresi kadar acı çektim.

Biliyorum sen şimdi hayata yetişmelisin
Sevdayı ektiğin vakitte kavuşmalarını biçmelisin
(ben sana yetemedim)

Sen git !
Ardında asırlık acılar bırakarak
Şizofren kramplar gibi
Kalbime bir batıp bin çıkarak
İzlerini söküp söküp kanatarak git...

Delisi olduğum sesini duymadan kaç mevsim yaşarsam,
Kaç kırlangıç ağıdında gözlerine ağlayarak
Gülüşler toplamayı başarırsam
Belki o kadar alışırım...

Şimdi tımarhanelik bir melankoli delisine çıktı adım !
Sen benim saplantılı ağrımmışsın
(beni boşverdin ya)
Sen git !

Tuttuğum takvim yapraklarına
Bir yenisi daha eklensin
Sahipsizliğimden devren satılık susuşlarım yine bana yüklensin

Ben,
Ardından devirdiğim şiirlerin sarhoşluğunda
Başı boş güncelerime adını yazarak büyütürüm aşkı
Alışkanlığım olur gidişin belki
Bölmem o rüyasız uykularımı
Ben dönerim
Sen git !

Kahpe bir intihar kesilen hüznüme sırtını dönerek
Sesini dudaklarıma haram ederek
Adını yazdığın kalabalık mekanlara gülüşünü ekerek git...

Ben adım gibi sevdim seni
Ne gözlerinden vazgeçtim
Ne de sildim ismini
Sen git,
Başka isimlere hibe et sesinin iklimini
Gözlerini yeni suretlere müjdele
Ben nasılsa kör olacağım bütün akvam-ı beşere !

( yıllar önce başladığım bir hikayeydi gözlerin / her gün yazıyorum ama hala bitiremedim !)

10 mart