Gidiyorum

Evimin en güneş alan balkonundaki
En sevdiğim çiçeğimi
Son kez sular gibi
eğilip alnından öpüyorum

Gidiyorum

Ağlama diyemem sana
Zira
Ağlamadan anlayamaz insan
Ağrıtan ne varsa yüreğini
Ben de anlıyorum
Ayrılık illetini
Ağlayarak

gidiyorum

koşar adımlarla değil
ağır ağır
usul usul
bir tüy gibi hafif
basarak ayak uçlarıma
çekiyorum kapısını yüreğinin
nefesimi tuta tuta

gidiyorum

yıkmadan
ve hatta onarmaya kalkmadan
kırılmışlıkları
geldiğim günkü gibi
tedirgin de değilim
saymıyorum artık adımlarımı
fırlatıp atarak hayatımdaki
bütün hükümsüz anahtarları

gidiyorum

sıcacık güzel bir günün sonunda
yıldızsız ayaz bir gecenin dizlerine
uysalca başını koyan yorgun bir güneş gibi
lacivert gözlerine
sıçratıyorum kızıllığını bakışlarımın
alışılır mutlaka
sızısına
ciğerime batan bu kalleş kıymığın

sakın gözlerini açma

gidiyorum

yum gözlerini
ki
düşsün bakışlarının bekçiliğini yapan
kuşkulu kirpiklerinin süngüleri
yum gözlerini
yağmalanmasın ruhun
kilitlesin içeride kendini benden çaldığın aşk
korkma
bu son bozgun...

gidiyorum

Elbette birkaç vakit üşüyecek ellerimiz
Ta ki değene kadar
Bir sonraki sana
Bir sonraki bana...
Alarak geçmişin tozlarını bakışlarımdan
Beni bekleyen hiç kullanılmamış zamanlara
Yalınayak
Düşe kalka

Gidiyorum..

Hayatın bu rengi de varmış
Anlıyorum
Bir dağın kaç ardı varmış
En düz sözler
Bazen en yakıcı olanmış
Anlıyorum
Ayrılırken
Dünya tek kişiye fazla
İki kişiye azmış

Dursam suç
Gitsem günah
Vebalini takıp boynuma
gidiyorum

Kazıyarak bedenimi toprağa uzanan gölgemden
Kendim ve ben
Kendime rağmen ben

Senden

Gidiyorum