Gitmelerin Ezgisi

Ay yalnızlığını unutsun diye koşarmış yıldızlar gökyüzünde telaşlı
elinde asası,heybesinde güneşin yorgun nefesiyle yol alırken yarınlara gün
eskiden çok eskiden yetim ellerimi ısıtırken avuçlarında
annem dediydi masal değildi Musa




İşte o vakit mihmandarı ay olmuştu bulutlu ömrümün
ay ışığında gizli babamdan yadigar ismimin mahlası
güneş hiç açmamıştı uslanmaz zaman akıp giderken saçlarımda
zemheri vurgunu yüzümde her çizgi göçenlerin bıraktığı derin iz ...
duydum ki ; sen de gidiyormuşsun vakitsizliği takıp koluna




Yağmur iklimli mevsim düşecek yine yeniden bakışlarıma
gülüşlerimin resmini saklayacak yüzümde esmer bulutlar
sığındığım ıssızlığın kuytusunda
gamzelerime gömülecek yaşamak hevesim
rüzgarın ıslığında kesif bir veda ezgisi... zamanı susturacak