Gökyüzü Günah Ağlıyor

Gecenin rahmine acı
toprağa kan düşerken
kolay değildir
öyle ölümle alay etmek

sokak aralarında
hiç bir şey olmamış gibi ölmek
dilinin ucundan düşen özgürlük şarkılarıyla
sabaha uyanamamak

kolay değildir
fırtınalarda
martıların kanadına maviyi iliştirmek.
iliştirebilmek korktuğunuz özgürlüğü

oysa ki!
gökyüzü aynı gökyüzü
mavi aynı mavi
neden?
kuşların ayakları prangalı
karınları aç

sabahsız gecelerde

'' karanlığın içinden gelen '' çocuklar
hep yalnızdır
yalnız gelirler
yalnız ölürler
korkularını göremezsiniz göz bebeklerinde
bir ışık la güne merhaba diyebilmek için
kat ederler onca yolu...

parkası kirli
cebinde dili gibi keskin kalemi
susturulamayan düşünceleri

adı özgürlük
bu bir sevdaydı.

adı hürriyet
bu dolu dolu aşktı.

aydınlık yarınları
kendinden çok sevmekti

çocuklar için
ölümü göze almaktı
'' karanlığın içinden gelenler'' için
.
.
.
bir tek şunu bilemediniz
ateşi eşelemenize gerek yoktu
sönmeyen ateş her zaman kordur
için için yandı yüreklerinde
söndüremediniz
söndüremezsiniz
söndürmenize
izin vermezler...

karanlığın içinden gelen çocuklar...

Gezi direnişinde ölen fidanlara ithafen yazılmıştı..