Gölge

kasideler mühürlenirken ağaran saçların tam ortasında
övgüler yalınayak dehlizin içinde üşür
toprağın mor renginde çırılçıplak ölür

eğik bir kırlangıçın ayağında devranı şaşmış susarken gölge
turuncu bir yar kapısının eşiğinde
küf kokusunu içine çekerek ağlar durur
kınısında fuzuli
kınısında ecnebi seslenişler biriktirir
tereddüt nedir bilmez içlenirken
yamaçları keskin manalı sözlerle nüshalanır geçmişine
bir ihtimal ölünce, öylece durur gölge
kimseyi istemez hissizleşince
hasarlı öksüzleşir

şehrin hengamesinde
kalabalık susmaların duyulduğu paramparça ayıklanan düşlerle
arlanıp
kare bir okyanusun dibinde bekleşirken
aklına umut gelir
usulca incinir
ketrelerin onu savurduğu, kuşattığı ikliminden isteksizce
direndiği gün
tam da bugün
dejenere rüyalarında gördüğü ayla birlik
gözyaşlarına reva indirdiği sezgilerle
efkarlanır
erguvan bir seraptan düşer istemeden
belki birazcık ölür
çok düşünürken

içinde sızıntısı büyürken çoğalan, hiç azalmayan gölge
insan denen varlık arkası söylemlerinde
onun boşluk kokan çıkış inişlerinde
s/ağırlaşır
basireti bağlanırken kaderin mahkumu ezgilerle
ucube yürüyen balıkların nefeslerinde
tekrar ölür
beş harfli insan sözcüğünün peşinden
kayboldukça ezilir
ardı sıra gideyim derken
üstüne basanlarla üşür
belki birazcık ölür
çok üşürken

çakıl taşlarına yazılırken yoksunlaşan uçurum yamaçlarında
izbeler pür dikkat geçmişin yüreğinde üşür
aryaların melodilerinde pür melal ölür

müstehcen bir şiirin son vurgusunda üzülür gölge
yazılanlara efkar basan aklını düşürür sözde

sonra belki yine, üzüntüden ölür...


09.04.12