Gönül

Güneşin ışıkları sokulurken bahara
Süzülür kelebekler o yemyeşil diyara
Vadeyi doldururda berdevam eden aşka
Hem asude hem ketum hem doyumsuzdur nara

Gümüşî bulutları diyarına bahşeder
Düşürür toprağına büklüm büklüm bir keder
Riyakârlıkla suçlar civanım hem celp eder
Şahsına münhasırdır kaf dağındayım gel der

Sinenin yamacını eliyle deşiverir
Bin parçaya bölerde aklını çeliverir
İmkansızdan anlamaz sancak bayrak dinlemez
Taammüden zahirim yakıp ateşe verir

Gönül yangın yeridir dilim dilim dilinir
Kan kussa da kızılcık şerbeti içtim bilir
Yar diye yarılsa da yekpare külçe gibi
Lakin hiddetlenirse değme başa dikilir