Gönül

Haykırdım sesimi kimseler duymaz
İsyanım o yara uslan be gönül
Bir garip dertteyim kimseler bilmez
Yeter daldan dala konma be gönül

Arı oldun çiçek çiçek bal aldın
Toprak oldun yar yoluna serildin
Sana kem diyene döndün gül verdin
Kalk artık yerlerde kalma be gönül

Bir deli şairim dedin bilmeden
Hep dert e sarıldın bir gün gülmeden
Dostun yüreğinde yanıp ölmeden
Bahsetme ölümden bekle be gönül

Tükense de ömür sevda tükenmez
Seven gönül bin dert ile yıkılmaz
Hasret olmayınca sevda bilinmez
Alış ayrılığa sağlam be gönül

AHMET seni taşa çalacak birgün
Onulmaz dertlere salarsın hergün
O yarin gönlüne gidersem sürgün
Virane sarayın güldür be gönül


30/10/2008/
GEBZE