Gözlerim Yazı Lekesi

Kim atıp kim kaçmıştı yaşama sevincini içine bu yoksul evin. 

Yağmurların çamura döndüğü sırada, 

Hızla evine giden hayal kırıklığı:

Öldükçe çoğalan en çok şey

Sen misin bu dünyada? 

Gitmekle gelmek arası geçiyor

Bütün hikaye

Susmakla konuşmak diyor bir diğeri. 

Ben susmaktan yapılmış bir masalın

Kahramanıyım zannımca. 

Evvel zaman içinde unutulmuş

Üstelik sayfaları yüzüme sertçe kapatıldığından 

Gözlerimde okunaksız bir yazı lekesi 

Bakışıma tam da oturmuş

Miyop bir hayat bu bana masalımdan armağan

Hırçın bir  rüzgara uyup düştümse yollara

Sonu yanlış çıkacağını bildiğimden olmalı

Zira

Şimdi sağ salim evde oturuyorum

Ve hiç bir şey yapmamak gibi bir şeyi

Çerçeveleyip asıyorum duvarıma yine

Yanlış yollardan her döndüğümde öpüyorum babamın resmini

Kırk kere tekrarlıyorum sonra hatırlamayarak

İnsan hep af dileyen, affetmesi zor olan mıdır? 

Kırılanı kaldırıp atan, 

Kaldırıp attığını sonradan hep arayan mıdır? 

Durup durup duran

Koşup koşup yine duran

Konuşup konuşup illaki duran mıdır? Yaşamak hangi eylemde sonsuz yaşar, insan  neden hep bırakıp kaçandır? 

Ölümden kendine kaçan

Kendinden ölüme kayan mıdır? 

Açıyorum içerden kilitli bir hayatı dışardan

Uzun bir bekleme salonu penceresiz

İnsan 

Bekledikçe uzayan, uzadıkça anlamsızlaşan bir zaman kadar derin  oyuk 

İçine tenhalar tıkıştırdığı kavruk bir boşluk

Kurtulup kurtulup yakalanan hırsızın  hırsıyla savaşan ezeli düşman. 

İnsan 

bağırıp bağırıp sesini duyuramayan mıdır?