Gözyaşım Kanıma Karışır!

sensizliğin endişesiyle,
cam kenarında beyhude sevinçler beklerim,
dönüşüne dair...
şimdi damarlarımda, azgın bir nehir dolaşır
ve saçlarıma yokluğun düşer sokağın tozuyla bir...
yalnızlığıma sobe-lendiğim geceler,
aynada bir ben ararım bana ait
oysa aynada korkunç bir kibir,
küstahlığımla yarışır...
ne kadar ağlasam da, gözyaşım görünmez benim
gözyaşım kanıma karışır...
elbette ki bilirim,
ağlamak, erkeğe de yakışır
fakat yapamam
bana senden başka hiçbirşeyi, yakıştıramam...

her akşam hava karardığında,
sokak lambasının ışığı vurur odama
sokak, tek bir ışıkla avunur ama,
sen güneşim olmadan, ben bu karanlığımı avutamam...
bazende birkaç kara bulut,
gökyüzünde oturup ağlaşır
ben, yapamam
gözyaşım görünmez benim
gözyaşım kanıma karışır...