Gül Melankoli

tam şuramdan
başlıyor feryadım çırpınmaya
yol bulamıyor
çarmıha gerilmiş arzular

bir teselli
yatsam dizlerine
okşasan saçlarımı anne
şiir tınısı yangınlarda öyle yorgunum

tam şurama batıyor
suskunluğumun çığlığı ucu sivri kalemler
sevdadan yalnızlığa yol çok uzun be anne
ruhsal bezginlikte sigaram
dumanı yakıyor gözlerimi
efkardan ellerim sararmış
uyuyor gözümü diktiğim ufuk
hayata umuda ve ona yazamıyorum artık

ay ışığına takılı kalmış hüzün ağladığıma şahitlikte
sen de gel anne
tutunacak dalları kırılınca akar ruhdaki sabır
o yüzden gözyaşına inanmalı derdin
yaşama ağlıyor bak içimdeki çocuk

tam şuramdan
başlıyor feryadım çırpınmaya
serbest bıraksam çığlıklarımı
onun gözlerine doğru
benimle boğulur mu

ben hayatı delice sevdim
sevmek ne çok ölümmüş be anne