Gülsen

devrik cümleler sarf ediyorım
telaşlı gözlerimde güz sancısı
kara orman karası sinmiş ayrılıklarıma
kara çalı soygunları definhanemde
en nadide çiçekler sensiz kokularına acı sürmüş
ne zaman koklasam burnum sen sızlar

ardına kapanır her kapı sen yoksun
ara buz ara kar ara fırtına kopar viraneliğime
her yokuş çıkmasi kara baht ötesi
yağmur sonrası derin ırmaklara akıyorum
döşüme derin sancılar kopar

elver kaldır beni benden
sen yoksun

sevi düşlerini koparıyor alıcı kuşlar tırnaklarıyla
ölümlü yanlarım cansız düşüyor her düşüncemde
varıp en vuslatlı yanlarını soruyorum gidişinin
avuçlarıma kan birikiyor göç rahminden
yüzüme alaca ay tutkusu vuruyor

gittiiğin memleket benmiyim ki gelmezsin geri
her sana aşkla bakan benmiyim kalımlısın orda

sen yaşanası şehrimdin ben ucunda varoşun
kül kedisi inatlarına soyunmadan önce benimdin
ne vardı sebebsiz vurup yüzüne gidişleri
asık ayrılığa koymak neydi sebebi

zülüfünün bendi bendim her taramanda mahkum
as filizine cılız boynumu
sonra ardına bakmadan git(me)
ağlamayı yakıştırmam sana bilirsin
ben çare ırmağında kısmetsiz dalım
sen güneş elinle yakalyabilsen
ay tutulması yüzünle
gamze edanla bir sevice gülebilsen