Gün Batımı

Bir sonbahar akşamı
Hazan mevsiminin ağırlığı çöküyor üzerime
Güneş karanlığa bırakıyor yerini süzülerek.
Tıpkı senin beni sessizce terk edişin gibi.
Oysa ne çok severdin benimle gün batımını seyretmeyi
Kurulu saat gibiydin....
Kolumdan tutuğun gibi haydi dilek ve hayal saatimiz derdin
Güneş Kendini yok edene dek bırakmazdın ellerimi.
Sanki bıraksam düşecekmişsin gibi
Sıkıca sarılırdın ellerime.
Gözlerini kapatırdın güneşin tam kayboluşunda
Bir bebek masumiyeti oluşurdu işte o an yüzünde
Oysa bilemezdim kafandan geçenleri....
Dileklerini paylaşmazdın benimle.
Bir çocuk gibi
Gözlerinin içinde kaybolurdum gizlice dileklerini anlamak için.
Büyü bozulur güneşim derdin
Susardım.
İnanmazdım bu sözlerine.
Bilemezdim bir gün beni terk edeceğini.
Bir hazan mevsimiydi gene gidişin.
Aylardan ekim
Küçük bir not vardı yastığında.
Seni seviyorum güneşim /ELVEDA demişsin..
Kaç zaman geçti bilmiyorum?????
Hala o not yastığını üzerinde, rengi solmuş bir yazı ile.
Bende gene bırakıp gittiğin yerdeyim.
Gene gün batımını seyrediyorum
Sacımda aklar
Yüzümde kırışıklıklarla..
Bu defa yapayalnız.
Güneşle birlikte seni anıyoruz.
O seni anlatıyor, bense beynime kazıyorum.
Çünkü seni hala çok seviyorum