Gün/ahım Sen

ışıkları sönmüş evlerin
sesi çoğalmış karşı nehrin
ağaçların arasına gizlenmiş aşk
kapatmış çiçekler yapraklarını
soluğu tükenmiş gecenin
her şey suspus olmuş
toprağın teninde gün/ahlar

yalıyor insanlık
bir fare kemirgenliğinde
t/aşı, toprağı, sevdayı
n/isyan kusuyor ağzından
doymamış gibi kalkıyor
her defasında sofradan
püskürüyor içinde ne varsa
saçılıyor ağzından salyalar

kaçıyorum saatlerin vurduğu
deprem yeri konaklardan
yıkılışımı seyretmek değil bu
ç/almak biraz s/onsuzluktan


nehri karşıya bağlayan köprü
gün/ahlardan geçmek gibi
yüzlerden kovuluyorum sebepsiz
koymuyor ruhuma ikiyüzlülük
bir tek seni tutsam diyorum
dilek gibi yüreğimden
her defasında
d/üşüyorsun ellerimden

sen de tutulamayan zamanlar gibisin
dile gelmiyorsun kolay
selam verip geçiyor fırsatlar
kısa dünyanın kârı oluyor
her şiirde sana varışlar
geriye dönüşü imkansız yollardan geçiyorum
hiç ummadığım anların toplamı gibi hayat
her köşede senli sürprizler


aşka ettiğim yeminlerim oluyor
işlediğim büyük küçük günahlar
etaminimde kocaman bir kayık
seninle yüzüyorum okyanuslarda
birkaç damla günahla, kirlenir mi aşk?

ışıkları yanıyor bir bir evlerin
sesi yavaşlıyor karşı nehrin
güneşle ortaya çıkıyor aşk
her tarafta kuş, çocuk ve umut
açıyor çiçekler yapraklarını
günü soluyor insanlık
dile geliyor aşk!
toprakta uyuyor gün/ahlar

en büyük âhım oluyorsun
yüreğimi sarıyor
hesapsız yalvarışlar
pes etmiyorum sevmekten
acziyetimi süsleyen
günahlarım gibi
vazgeçmiyorum senden

şaşırıyor melekler
göğü s/ararken
beklentisiz gülümseyişler

sen diyorum
sen hep vardın
aşkın olduğu yerde
ben hiç s/olmadım