Günbatımı Şairleri

-Hangi gül bahçesinde, dikenler yırtmamıştır kanadını bülbülün?
Ya da gözyaşı akıtanın içine düşen rahatlık harlanmamıştır yeniden?
Hangi mutluluğun içinde yüz dönmüşlük yoktur?
Ya da hangi gülümseme içtendir, bencillik baş gösterdiğinde?-

Mutlak bir dünyanın alkolik adımlarında
acı çekmek daha tatlıdır, tebessüm etmekten
ki Tanrı'nın istediği gibi, sadece savrulmuştur ruh.
Tutunmak için dal ararken, ağacını kesmişler kökten.

Günler mizaç değiştirirken an be an
hangi kış dönmemiş ki bahara,
gözyaşlarımı saklayayım huzurdan?
Umut, düşmandır.
Umut, katildir.
Umut, giyotinin paslı çeliğidir.

Kalbin aynasını tanımlarken insanlar
kalbe ayna tutmaktan bi'haber sürerler adımlarını
kalbin var olmadığı mutlak bir yaşama.
Ki yaşam aslında aynaydı
bir göldeki akisten öteye gidemeyen.

Felsefi kelamların madalyon diye boyunda taşındığı zamanlar..
Diğer yüzü vardır ya her madalyonun.
Yalnızlığa ikiyüzlülük taşır dostluk merakı.

Günbatımına yazan şairler
Şiirlerini yitirdi bir sabah uyandıklarında.
Sevgili, bıraktı onları baharsız bir kışa.

Kırmızı bir rehavet çökerken şehrin bet yüzüne
sokaklardan dönemedi umut edenler
Günbatımında dualar ettiler Tanrı'ya
Güneş doğarken lal kesilmişlerdi umuda.
Ben görmedim:
Günbatımında yitenlerdenim.
Ben duymadım:
Umuda yüz dönenlerdenim.
Ben susmadım:
Günbatımına secde etmeyenlerdenim.
Ben sevmedim:
Şiirlerde lekelendim.
Ben yazmadım:
Şairlerin tinlerine hiç düşmedim.