Güne Böldüm Hüzünlerimi 1

cumaertesi kelimelerim...

kaybediyorum sesimi
çaresizliğinde yarınların
üç gündür
güneşsiz bir papatya gibi
perişanım

kilitleniyorum
kendi ellerimle bir varolmayış mevsimine
sürükleniyorum
sular döküyorum
ardımdan
kendi kendime

tavanı olmayan hayallerimin
kubbesiz büyüsü
söndü
kerata çabuk öldü
kerata çabuk öldü
kerata çok çabuk

hayalsiz evlerin
bol duvarlı yaşamasına
bir giz eklendi artık
duvarlar konuşuyor
anne bak
kral çıplak
ve kimseler görmüyor
duvarlar konuşuyor
duvarlar konuşuyor
bir duvarın hatırına
sözcükler deliriyor

şizofren yalnızlığımın
camlar kadar tutunmasında
yaşama
bir umut arıyor karamsarlığım
ve bir yaşam çıkarıyor gönlüm
gözünden

ama
kaybediyorum sesimi
elimden kayıveriyor tutmaya çalıştıklarım
kaybediyorum
bekletilmeyi
ne olacaksa bir anda oluyor
bir nefes
bir papatya gibi soluyor
ölümün alacakaranlıktaki
bağırmasında