Güneş Doğacak Baktığın Yerden Bakışlarıma

Bir gün yeniden başlamaya karar verirsem,
O gün dönümünde bıraktığım,
G/özlerinle döneceğim hayata.

Üzerimde taşıdığım o yırtık pırtık yaşamları,
Silkeleyip atacağım benliğimden.
Kirletilmiş günahkar duygularımı,
Köklerinden kesip,
Toprağına da acı damlalar düşecek g/özümden.
Bir daha arsız otlar gibi peydahlanmasınlar.
Ruhumda kalan son sevgi kırıntılarını da tarumar etmesinler.

Soymuşlar üzerimden bakir kalmış saflığımı bunca zaman.
Hayata küstüren, sevdiğine pişman eden biriydi içimdeki,
O kadar çektirdim ki O sevgi dolu yüreğe.
Düşününce şimdi burnuğumun direği sızlıyor,
Ettiğim onca kötülüğe.
Kendi kendimden nefret ediyorum çaresizce.

Bu ben miydim ?
Niye bu kadar kirlenmiştim ?
Niyeydi bu hırslar ?
Altı da üstü de toprak değilmiydi bu işin en sonu ?
Ama insan çok geç fark ediyor nedense bunu.

Kötülüğün koynunda yuvalan korkular,
Nasılda yavaş yavaş işleyip,
Anlamadan sinmişti hücrelerime,
Canhıraş çığlıklar atıyorum şimdi içimde,
Kanıyor ruhum günden güne,
Saçlarım deniz köpükleri gibi ağarmış
Ulu çınarlar gibi yorgun bedenim.
Takadimi zorluyorum belki bir umut,
O g/özlerle tekrar gün dönümünde buluşup
Güzel g/özlerinin deminde bir yudum
aşktan tadarım diye.

Sil baştan keşke olabilse,
Dönsem geriye,
Hani o en başında
Bendeki emanetini verdiğim o güne,
Affedebilirmisin ki beni.
Unuturmusun sana yaşattığım
Bunca acı veren aşksal yitirilmişlikleri.

İçimdeki sen dolu ses hıçkırıklara boğuluyor.
Yalvarıyor yürek
Hadi kanatma daha fazla,
Son bir kez dene,
Belki döner geriye.

Zor değil mi sevgili ?
Haklısın.
Çok zor...

Eğer bağışlarsa kalbin yaşattığım acıları,
Sararsan içindeki söz kesiklerimi,
Bekliyorum o gün dönümünde ellerini bıraktığım
Yerde seni.
Gittiğimde karanlık akşamların,
ölüm sessizliğiydi ruhumu kaplayan.
Ama herşeye rağmen dönüp gelirsen kollarıma,
Güneş doğacak baktığın yerden bakışlarıma..