Hacıali

HACIALİ

Yıl 1979, aylardan Mayıs,
Sıcak bir yaz günüydü.
Anadolu'nun bir ücra yerinden,
Trakya'nın bir köyüne gelmişti,
Çalışmaya, kazanmaya Hacıali.

Bir gün,
Çalıştığımız okul bahçesindeki ,
Atatürk büstüne,
Konmuş güvercini göstererek,
Bir eliyle.
Öbüründe koca bir taş.
?Ağbey ya?, dedi,
?Ben şimdi yıkadım ata babayı.
Kuş geldi kondu gene, bak,
Taş atarsam ata baba kırılacak,
Atmazsam kuş gene kirletecek.
Bana izin ver ağbey ,
Asker gibi nöbet tutam ben burda?.

Bir başka pazar sabahı,
İzinliydi işinden Hacıali,
Yatağı işyerindeydi,hemen oracıkta.
Kalkmış, çay yapacaktı kahvaltıya,
Baktı köy çeşmesinde kızlar,
Hem su alam hemde görem kızları.
Bir koşuda gitti, su testisi elinde.
Kızlar kıkır kıkır, buda kim ya.
Saftı ya tertemiz yürekli,
İçi kabardı, sevdiceği geldi hatrına.
Hani başlık parası için gelmişti ya buralara,
O sevdiceği geldi hatrına, köyündeki.

Birikirmiydi ki onca başlık ?
Kız beklermiydi ki onca yıl ?
Aha kızlar çeşme başında ya.
Ne yapsa ki kandıraydı.

Gene bir cinlik geldi aklına,
Tutsam dedi kızın biryerlerini,
Namusun oldu al git derler belki.
Köyünde öyleydi ya,
Namusun oldu, al git.
Yada temizlerler seni Hacıali.

Gün batımı saklandığı yerden,
Çıkıp geldi yanıma.
?Ağbey? dedi ?dövecekler mi beni ha ?
Niye kızir bana bu köylü ya.
Ben tuttum ki namusum ola,
Sen söle de versinler bana?.

Ata babaya nöbet tutmak,
Namusunu temizlemek diye kızı kapmak.

Ah ulan Hacıali ah.
Ben sana ne diyem be.
Seni yakmış dürüst olmak.

Yaşar KOPUZ..10.03.2007.İst.

Not:Vanlı, yiğit delikanlı Hacıali'ye armağanım olsun.